بلا، اشرافی‌گری نیست

اشرافی‌گری را هرجا که لانه کرده باید بیرون کشید ؛ چه در دفتر امام جمعه ، چه در بیت فلان عالم . باید کاری کرد که کسی جرات نکند اشرافی‌گری کند ؛ و اگر کرد ، مثلا رییس دفتر یا معاونش جرات نکند از او دفاع کند . اصلا بگذارید بگویم بلا ، اشرافی‌گری نیست ؛ بلای واقعی جرات بر اشرافی‌گری است...


راسخون : «جلوی اشرافی‌گری باید گرفته بشود؛ اشرافی‌گری بلای کشور است». این جمله دو سال پیش رهبر انقلاب است، که البته تنها باری نیست که ایشان درباره اشرافی‌گری هشدار می‌دهند. اما کلیدواژه «اشرافی‌گری» در دو سخنرانی اخیر ایشان با فاصله نزدیک به ده روز تکرار شده است؛ یکی در دیدار با نمایندگان مجلس، و دیگری در دانشگاه امام حسین (علیه السلام). چرا این روزها بلای اشرافی‌گری بیش از گذشته مورد توجه ایشان است؟ شرایط خاص این روزها چیست که این بلا را ویران کننده‌تر می‌کند؟

شرایط امروز، تحریم است و تورم و گرانی، و کوچک و کوچک‌تر شدن سفره‌ها. این البته نخستین بار نیست که مردم ما چنین شرایطی را تحمل می‌کنند. نزدیک‌ترین رخداد مشابه برمی‌گردد به پنج شش سال پیش، حول و حوش سال 91، که تحریم‌های باصطلاح فلج کننده آمریکا اجرایی شده بود؛ دلار گران می‌شد و همه چیز را با خود گران می‌کرد، حتی خودروهای داخلی را. کاری نداریم به این‌که در آن زمان یا این زمان علت بروز مشکلات، بی‌تدبیری بود یا تحریم یا هردو؛ اتفاقی بود که افتاده بود و مردم باید تحمل می‌کردند. اما چه چیزی تحمل این وضع را آن روز آسان‌تر می‌کرد و امروز هم می‌‎کند , این‌که مردم ببینند تنها آن‌ها نیستند که این فشار را تحمل می‌کنند و مسئولان را هم در کنار خود ببینند.

در آن روزها رئیس جمهوری بر سر کار بود که در تبلیغات ریاست جمهوری، دوربین را به خانه‌اش راه می‌داد و تصاویر خانه‌اش می‌شد برگ برنده‌اش؛ بر خلاف رئیس جمهور کنونی، که رقیب انتخاباتی‌اش پرسش از وضع زندگی و اموالش را برگ برنده خود می‌دانست. در آن زمان نه عکسی از مسئولان نشسته در هواپیمای first class می‌دیدیم، نه فرش قرمز برای سفرهای استانی و تبلیغاتی وزرا و مقام بالادست‌شان، نه عکسی از گردش همان مقام بالادست در تله کابین توچال، آن هم در اوج آشفتگی بازار. آن روز رهبری می‌فرمود: «امروز خوشبختانه همان موج ضد ارزش کردن اشرافی‌گری، بحمدالله وجود دارد؛ یعنی دولت، مسئولین دولتی ساده‌زیستند، مردمی هستند و این خیلی فرصت خوبی است؛ نعمت بزرگی است». امروز اما رهبری از مسئولان سراغ احوال دهه شصت خودشان را می‌گیرد.

بلای اشرافی‌گری، اگر بلای نفهمیدن درد مردم نباشد، که هست، بلای حس فاصله سطح زندگی مسئولان از مردم است. فشار گرانی را شاید بشود تاب آورد، ولی فشار حس تبعیض و ظلم را نه. مردم از خود می‌پرسند چرا باید کسانی که مشکلات ما را ندارند، برای زندگی ما تصمیم بگیرند؟ حالا این را بگذارید کنار نقشه دشمن برای متشنج کردن فضای کشور با ایجاد حس فاصله داشتن دولت با مردم و بی‌اعتمادی به دولت و شاید نظام، و حتی احساس بی‌خیالی مسئولان، از دیدن توچال گردی در این اوضاع آشفته اقتصاد؛ می‌بینید که اشرافیت، امروز بلای به مراتب بزرگتری است از دیروز.

اما اشرافی‌گری اگر تبدیل به عادت شده باشد به این راحتی‌ها کنار گذاشته نمی‌شود. باید فشار آورد و کمک کرد که اگر عادت هم شده باشد، ترک عادت آسان‌تر شود. فعالان انقلابی فضای مجازی و حقیقی باید در برابر اشرافی‌گری هشتگ کنند و فریاد بزنند. هیچ نهادی را نباید تضعیف کرد؛ چه دولت، چه مجلس، چه هر نهاد و سازمان دیگری؛ اشرافی‌گری را باید تضعیف کرد. اشرافی‌گری را هرجا که لانه کرده باید بیرون کشید؛ چه در دفتر امام جمعه، چه در بیت فلان عالم. باید کاری کرد که کسی جرات نکند اشرافی‌گری کند؛ و اگر کرد، مثلا رییس دفتر یا معاونش جرات نکند از او دفاع کند. اصلا بگذارید بگویم بلا، اشرافی‌گری نیست؛ بلای واقعی جرات بر اشرافی‌گری است.
بیان رهبری در دیدار نمایندگان مجلس هم همین را نشان می‌دهد: «بلای اشرافیگری، بلای بزرگی است. برای بنده تصویر یک ساختمانی را که با پول بیت‌المال در یک نقطه‌ای ساخته شده است آوردند، من حیرت کردم واقعاً که چه‌طور جرأت شده است، چه‌طور دست و دل کسی به او اجازه داده است که پول بیت‌المال را صرف یک‌چنین چیزی بکند. مسئله اشرافی‌گری اگر چنانچه رایج شد، جزو سبک زندگی ما شد، آثار و تبعات آن و ریزش‌هایی که به وجود می‌آید، دیگر انتهایی ندارد، خیلی مشکل است، خیلی کار را مشکل خواهد کرد». جرات بر اشرافی‌گری یعنی اشرافی‌گری آن گونه که اوایل انقلاب ضد ارزش بود، دیگر نیست. یعنی حساسیت‌ها کمرنگ شده است. صداها را باید بلند کرد؛ ملاحظات و تعارفات و مصلحت سنجی‌های غیرانقلابی را باید کنار گذاشت، باید فریاد زد و حساسیت‌ها را برگرداند. وقتی که خوی اشرافی‌گری مجال بروز پیدا نکرد، شاید دیگر کسی به آن مداح اهل بیت هم خرده نگیرد که چرا به فلانی گفته صف اولی، چرا گفته به فکر رعیت باش، چرا گفته حاکم لباس ندارد، چرا...

به قلم : علی تجرد